Met zijn drieen

Op zaterdag 2 april is mijn zus Linda uit Madrid overgekomen om Lotje te leren kennen, en op zondag 3 april vloog mijn moeder weer terug naar Nederland. Wat is het toch dubbel om hier te wonen: we genieten er echt van, maar als ik me dan realiseer dat mijn moeder en Hugo’s ouders, zusjes, vrienden etc Lotje zo weinig gaan zien dan doet me dat toch verdriet.
Het was erg leuk om mijn zus in de buurt te hebben. Met twee kinderen van 3 en bijna 2 is Linda een goede ervaringsdeskundige, en we hebben dan ook goede tips van haar gekregen. Daarnaast was het natuurlijk vooral erg gezellig en vond ik het super om te zien hoe ook mijn zus direct verliefd werd op ons dochtertje.
Op zaterdag 9 april vlogen Hugo’s ouders en mijn zus weer terug naar Nederland en Spanje, en zo zijn we nu dus voor het eerst echt helemaal met zijn drieen.

Hoe bevalt dat, met zijn drieen zijn? Het blijft raar dat we niet meer met zijn tweeen zijn, dat zijn we tenslotte bijna 11 jaar geweest. Maar het is vooral genieten, dat dit meisje echt van ons is, en dat we haar nu eindelijk kunnen zien, aanraken en ruiken.

Lotje is echt een hele makkelijke baby, die vrolijk is en veel slaapt.
Helaas heeft ze de laatste paar dagen last van avondkoliek, en dat is echt hartverscheurend en erg vermoeiend voor ons alledrie. Voor de kinderlozen: dit betekent dat ze elke avond rond de zelfde tijd (ca 20.00 uur) hele erge krampjes krijgt. Je kan hier weinig aan doen, behalve troosten, masseren etc, maar uiteindelijk moet het vanzelf over gaan. Probleem is dat het wel 3 uur kan duren....
Ontzettend zielig om te zien hoeveel verdriet ons meisje dan heeft, dat gaat echt door merg en been. Daarnaast is het ook nog eens erg vermoeiend natuurlijk, want Hugo en ik zijn vanaf het moment dat het begint fulltime met haar bezig tot het opgehouden is. Als ze dan eenmaal stil is, is de avond voorbij en zijn we alledrie helemaal gesloopt. Het goede nieuws is dat koliek tijdelijk is en dat het na twee tot drie maanden voorbij is. Wij hopen natuurlijk dat het veel korter duurt.

Verder moeten we nu weer ons leven gaan oppakken. Hugo is vorige week al de hele week van huis geweest voor een Linux cursus, en deze week is hij weer echt aan het werk. Heel raar ook voor hem om nu zijn kindje alleen nog maar ’s ochtends, ’s avonds en in het weekend te zien.
Ik vind het ook vreemd, want ik ben opeens hele dagen alleen met Lotje. Dat is heel erg leuk overigens, maar ook best even wennen. Zo vind ik het lastig plannen wanneer ik kan ontbijten, douchen of zelf even naar de wc kan, aangezien Lotje daar een sensor voor heeft ontwikkeld: als ik iets voor mezelf wil doen dan gaat ze huilen. Dan dus eerst troosten, luier verschonen, voeden indien gewenst, in slaap sussen en dan direct als ze slaapt snel mijn ding gaan doen. Het is ook ergens wel een uitdaging :-). Daarnaast heb ik op dinsdag, woensdag en vrijdag ’s ochtends Pushpa over de vloer, en dat maakt het wel een stukje makkelijker, aangezien zij dan even een oogje in het zeil kan houden terwijl ik andere dingen doe.

Zojuist is voor de laatste keer een vrouw van de kraamzorg langs geweest (die hebben we voor drie keer ingehuurd) en zij heeft Lotje weer gewogen, gemeten, van top tot teen onderzocht en mij wat tips geven. Lotje is nu 55,5 cm en ze weegt alweer 4.1 kg. Het gaat zo hard met haar!

Al schrijvend kom ik er achter dat van het oppakken van mijn eigen leven vrij weinig terecht komt :-). Maar ach, als ik naar dat lieve koppie kijk dan is het allemaal ok. Lotje is nu gewoon even het middelpunt van ons leven. Dat hoort er nou eenmaal bij als een kindje pas geboren is, en ik zou het diep in mijn hart ook niet anders willen. En straks is ze opeens ouder en dan zouden we willen dat ze weer zo klein en snoezig was als nu.

Kortom, we zijn alledrie hard bezig om onze draai te vinden in het dagelijkse leven. Eén ding staat echter als een paal boven water, en dat is dat we alledrie heel erg veel van elkaar genieten. En dat is alles wat telt.