Hup Holland Hup!

En zo is er weer een ruime maand voorbij. Wat gaat de tijd toch snel, vooral als je veel leuke dingen doet!
Zo hebben we op 23 mei een dagje gezeild met de kinderen, in Putrajaya. Aangezien we allebei erg van zeilen houden, hoopten we dat de kinderen er ook van zouden genieten. Er was niet heel veel wind, dus we kabbelden maar wat, en het was natuurlijk snikheet, maar toch was het erg leuk om te doen. Lotje vond het fantastisch, en Alex ook, maar Casper vond het doodeng. Hij heeft letterlijk de hele tijd mijn been vastgehouden terwijl hij zo laag mogelijk in de kuip zat, en hij huilde aan een stuk. Waar hij precies bang voor was weten we nog steeds niet, want hij kan goed zwemmen en we gingen niet bepaald hard, maar uiteindelijk hebben we het maar opgegeven en zijn we terug aan wal gegaan. Lotje baalde enorm, dus ik ben toen met haar nog maar even met een laser het water opgegaan. Er kwam toen ook net wat wind, dus we gingen ook nog een beetje schuin. Lotje vond het geweldig, en hoopte zelfs dat we om zouden slaan, haha! Al met al toch een geslaagd uitstapje dus.

Een paar dagen later hadden we hier weer een cabaret avondje van de Nederlandse Vereniging. Dit keer was Sophie van Hoytema hier, en het was weer een leuke avond.
Na afloop stonden we nog even te praten, Hugo bleek haar nog uit Delft te kennen. Ze was samen met een pianist en een geluidsman hier, en ze zochten nog een leuk adresje voor een korte vakantie hier. Uiteindelijk hebben ze alledrie een nachtje bij ons geslapen, voordat ze doorgingen naar Tioman. Erg gezellig om zo onverwacht 3 redelijk compleet vreemde mensen in je huis op te nemen! Het is zo fijn dat we daar ook de ruimte voor hebben, en ik hou wel van spontaniteit en gezelligheid. We hebben een hele gezellige avond gehad met onze nieuwe vrienden, en zij vonden het geweldig om op deze manier weer een saai hotel te kunnen ontlopen. Prima deal dus!

Een week of twee later gingen Hugo en ik op uitnodiging van onze ambassadeur Paul Bekkers naar “Adam, the musical”. Het was een musical over HIV/Aids, uitgevoerd door Maleise spelers en musici. In zijn vorige functie was onze ambassadeur de speciale ambassadeur voor HIV/Aids, dus dit is een onderwerp dat hem erg aan het hart gaat. Bijzonder om een keer naar lokaal theater te gaan, en dan nog wel zo’n onderwerp. Hier in Maleisie is dit onderwerp echt heel lastig bespreekbaar, en met deze musical hopen de makers (gesteund door Unicef) daar wat verandering in te brengen. De kwaliteit van de musical was matig, maar we zijn blij dat we hier deel van hebben mogen uitmaken.

En toen begon natuurlijk het WK. Geweldig om dat weer hier te kunnen volgen. Dit keer heeft de Nederlandse Vereniging het nog grootser aangepakt dan het voorgaande EK en WK, en hebben we een eigen Holland House, exclusief voor alle Nederlanders in KL. En dat het een succes is, lijdt geen twijfel: de eerste wedstrijd bleken we aan alleen de bovenverdieping niet genoeg ruimte te hebben, de tweede wedstrijd stonden we met meer dan 400 in het Oranje gehulde Nederlanders luidkeels het Wilhelmus te zingen en mee te juichen tijdens de daaropvolgende wedstrijd. Het blijft geweldig, dat gevoel van saamhorigheid dat je ervaart, 10.000 km van je thuisland. Kippenvel.