Alex ziek, Lotje 5 en vakantie in Nederland

Kort nadat ik met Casper naar de eerste hulp was geweest, zat ik er weer met Alex. Hij had al een tijdje lopen kwakkelen met zijn gezondheid, en had ook antibiotica gekregen tegen bronchitis. Net toen het wat beter leek te gaan werden Hugo en ik opeens wakker van een eng geluid uit Alex’ kamer. Hij had ontzettende ademnood, en was echt naar adem aan het happen. We schrokken er erg van, zeker omdat hij net die bronchitits had gehad, dachten we dat er misschien iets over het hoofd was gezien. Ik heb direct kleren aangetrokken en ben met Alex naar de eerste hulp gereden. Een eng ritje, met een kind dat het zo lastig heeft met ademen! Gelukkig werd Alex direct aan de ‘nebiliser’ gekoppeld, een apparaat dat lucht geeft, en daar knapte hij meteen van op. De diensdoend arts wilde hem niet naar huis laten gaan, dus we bleven een nachtje in het ziekenhuis samen. De zusters wilden meteen allerhande medicijnen toedienen, via een infuus, maar ik zag dat helemaal niet zitten aangezien er nog helemaal geen diagnose was gesteld en ik nog geen arts gezien had, en Alex opgeknapt leek. Ik heb ’s ochtends vroeg direct contact gezocht met onze eigen arts, en die was er direct zeker van dat het pseudo-kroep was geweest. Niet heel gevaarlijk, wel heel eng om mee te maken. Het heeft ons vervolgens nog de hele dag gekost voordat we de artsen uit het ziekenhuis zover hadden dat we naar huis mochten. Ze willen hier zo graag medicijnen toedienen dat het soms echt lastig is om te volharden in je Nederlandse ‘als ze er niet dood aan gaan worden ze er alleen maar sterker van’. Maar de aanhouder wint, dus uiteindelijk waren we ’s avonds weer lekker thuis. Weer een ervaring rijker, al hoop ik het niet nog eens mee te hoeven maken!
Thuis moest Alex wel nog 5 dagen lang 3x per dag aan de nebilser. Wat ging het moeizaam, hij wilde niet, zo zielig! Maar Lotje en Casper lieten zien hoeveel ze van hun broertje hielden. Iedere keer dat hij aan de nebilser moest, gingen Lotje en Casper voor hem zingen en dansen om hem af te leiden. Het werkte super, en wat waren wij trotse ouders!

Het weekend van 19 maart ben ik met een groot deel van mijn hocketeam een weekend naar Miri geweest voor sport en ontspanning. Miri ligt op het Maleise gedeelte van Borneo, in de staat Sarawak. Tijdens het afgelopen ZOAT toernooi in HongKong was ons team uit KL versterkt met 4 dames uit Miri, en die zijn we nu gaan opzoeken. Het is een erg leuk weekend geworden, met hockeywedstrijden tegen locale meisjes en een NL dames team uit Brunei, katamaran zeilen op zee, stappen, BBQ’en en natuurlijk veel praten... Voor herhaling vatbaar!

Op 26 maart werd Lotje 5 jaar oud! Onvoorstelbaar dat we hier zonder kinderen zijn gekomen, en dat onze oudste van drie kinderen hier nu al haar 5e verjaardag viert!
Hugo’s moeder, Oma Tineke, kwam hier ’s ochtends aan, dus die viel met haar neus in de verjaardagstaart :-).
De volgende dag, zaterdag, was Lotje feestje. Ze had de hele klas uitgenodigd, en wat losse vriendjes en vriendinnetjes, dus het was flink druk. Het is een super leuke dag geworden, met allemaal oud-Hollandse spelletjes zoals koekhappen, bliklopen, spijkerpoepen, zaklopen en eier-race. Uiteindelijk zijn alle kinderen in het zwembad gesprongen, met alle ouders eromheen en Hugo als enige volwassenen tussen 30 kinderen in het water! Mooi gezicht.

Na een week gezellig met Oma Tineke doorgebracht te hebben zijn Lotje en ik op 2 april met zijn tweeen naar Nederland gevlogen voor een vakantie van 12 dagen. Oma Tineke bleef achter bij Hugo, Casper en Alex, dus het was perfect geregeld!
Wat ontzettend bijzonder om alleen met mijn grote kleine dochter zo’n reis te maken, dat is echt onbeschrijflijk. We hebben enorm genoten van elkaar, en van het zien van de familie: Omi en Opa Jules, Opa Felix, Tante Eef, Tante Lies, Oom Joost, neefje Boris (LIEF!!!). We hebben alleen maar oer-Hollandse dingen gedaan, die allemaal even nieuw en bijzonder waren voor Lotje: door de bossen fietsen, kijken naar hoe alles blad kreeg omdat het lente was, eendjes voeren, haring happen, broodjes kroket en filet americain eten, pannekoeken eten, met de bus, met de trein, met de veerpont... en natuurlijk naar de Efteling, zo leuk!
Je gaat Nederland ook weer met hele andere ogen bekijken als je het laat zien aan je dochter van 5 die eigenlijk alleen maar de tropen kent.
Ik had speciaal bijna niemand verteld dat we zouden komen, zodat we alle tijd zouden hebben voor onze familie. Ik ben wel nog even een dagje in mijn eentje naar mijn vader gegaan en vandaaruit naar Sandra, een goed vriendinnetje dat net verhuisd was en waar ik lekker ouderwets mee ben gaan stappen en ben blijven slapen (Lotje logeerde bij Opa in Gorcum). Erg gezellig! Rian heb ik ook nog gezien, die is naar Maarheeze gekomen. Ouderwets genieten was dat. En tot slot ook nog (eindelijk!) mijn ‘tante’ Karien gezien, die we telkens mislopen in de zomer omdat zij dan aan het varen zijn.
Het was een onvergetelijke ervaring zo met Lotje op vakantie! Maar na 12 dagen was het echt mooi geweest, en konden we niet wachten om onze drie mannen weer te zien en te knuffelen. Enorm geluk gehad, want we zaten op de laatste nachtvlucht van NL naar Maleisie voordat de aswolk het vliegverkeer plat legde!
Het thuis komen was heerlijk, de jongetjes vlogen me om de hals. Heerlijk om Hugo en de kleintjes weer te zien. Ze hadden het overigens wel ook heel leuk gehad, zo met Oma Tineke!

Sinds we terug zijn zitten we weer helemaal in het dagelijks ritme. We hebben al weer een erg geslaagd Koninginnebal achter de rug, en een feestelijke Koninginnereceptie bij onze hele leuke nieuwe ambassadeur thuis (kaas, bitterballen, haring... een waar feest).
Hugo en ik zijn allebei druk bezig met onze respectievelijke bestuursfuncties. Voor wie dat nog niet wist, Hugo is sinds maart voorzitter geworden van het bestuur van de Nederlandse School hier in Kuala Lumpur. Hij vindt het erg leuk om te doen en stopt er veel tijd en energie in.
Ikzelf ben juist aan het afbouwen. Na 5 jaar actief te zijn geweest binnen de evenementencommissie en het bestuur van de Nederlandse Vereniging, heb ik besloten er per half juli mee te stoppen. Ik heb een toptijd gehad, maar het is mooi geweest nu, tijd om een stapje terug te doen.