Normen en waarden

Wat een feest is het vandaag: we zijn verhuisd naar een service appartement in het Prince hotel! Dat betekent dat we nu een eigen keukentje hebben, een eettafel, een zithoek, een bureau, een slaapkamer en een badkamer. Al met al zo’n 60 m2, dus we kunnen nu weer rondlopen en zelf wat meer rommelen dan in een hotelkamer mogelijk is.

Gisteren is ook onze luchtvracht aangekomen hier in het hotel, 8 kleine verhuisdoosjes met extra kleren, eten en foto’s. Om de dozen op de hotelkamer te krijgen was overigens nog een hele klus, want de verhuizers mochten van de manager niet door zijn chique lobby lopen. Verhuizers dus weer naar buiten met de dozen op een karretje, en buitenom naar de laden/lossen ingang. Ik werd daar door de manager ook heen gebracht, maar dan wel binnendoor natuurlijk want ik ben tenslotte een gast.
Na wat gestuntel van de verhuizers (van die hele dunne mannetjes die het karretje met de dozen eigenlijk qua gewicht niet aankonden) naar de dienstlift. Het karretje paste niet, dus werd de eerste doos in de lift gedragen door de verhuizers. En toen ging de liftdeur dicht en verdwenen de verhuizers met 1 doos naar een onbekende bestemming, maar in elk geval niet naar de bedoelde kamer...
Ik kon mijn lachen moeilijk bedwingen, maar de 9 (!) hotelmedewerkers die allemaal hadden staan kijken naar de verhuizers met onze dozen (incl manager) waren minder ‘amused’ en gingen druk op knopjes drukken en door walkie talkies praten. Maar goed, uiteindelijk is alles op de goede kamer aangekomen.
Ga zo dus maar eens de dozen uitpakken, is het toch nog een beetje kerst met zelf ingepakte cadeautjes.

Ik had het zowaar druk gisteren, want na het feest met de verhuizers had ik om 14.00 een afpraak met een makelaar, Mrs Lim. Zij heeft me in 5 uur tijd 5 verschillende appartementen laten zien in Bangsar, Seksion 16 en TTDI (wijken van KL). Twee van de appartementen vond ik erg leuk, en die gaan Hugo en ik dus aanstaande maandag samen nog eens bekijken. In elk geval moet het geen probleem zijn om voor eind januari iets te vinden (eigen deadline ivm nachtmerries over baby die te vroeg geboren wordt).

Nu we alweer bijna een week in KL zijn, en we dus de stad en de mensen door en door kennen :-) wil ik nog even kwijt hoe ontzettend veilig het hier lijkt te zijn.
Hugo en ik hebben toch redelijk wat grote steden gezien inmiddels maar nergens hebben we ooit in een stad van deze omvang zo weinig sirenes gehoord bijvoorbeeld. Alhoewel de rijstijl hier zeker apart te noemen is, hebben we nog niet één botsing gezien, en we hebben maar een keer een ambulance voorbij zien komen.
Ook politie hebben we nog niet met groot vertoon (zwaailichten en sirenes) voorbij zien razen.
Zij zijn er wel, maar staan gewoon een beetje te staan. Misschien heeft het te maken met het strenge strafsysteem dat ze hier kennen, dat de mensen het echt niet in hun hoofd halen iets illegaals te doen. Resultaat is dat we ons volkomen veilig voelen, en dat is best een vreemde gewaarwording (maar erg prettig).

Naar aanleiding van de hele normen en waarden discussie in Nederland heb ik hier tot slot nog een leuke anecdote die op dit moment de kranten hier flink bezig houdt:
Een bekende Maleisische voetballer heeft zijn aanstaande bruid afgelopen vrijdag voor het altaar laten staan, met 1000 gasten als getuigen; per SMS had hij haar laten weten van de bruiloft af te zien.
De algehele publieke verontwaardiging hierover is zo groot, dat het contract van de voetballer is beeindigd: hij heeft immers schande gebracht aan de hele club door zijn actie, aldus de directeur.
O, en voor de dames: de 24 jarige vrouw die hij heeft laten stikken gaat hem nu aanklagen en eist smartegeld: een verloving is namelijk voor de Maleisische wet een bindend contract...

Jan Peter Balkenende heeft bij deze zijn voorbeeldland.