Verhuizen en Gymboree

Afgelopen maand ben ik weer met de makelaar op stap geweest. We moesten namelijk voor 1 december aangeven of we in dit appartement wilden blijven ja of nee, en we wilden eerst wel eens kijken of we misschien iets groters konden krijgen voor niet al te veel geld. Ik heb in verschillende wijken gekeken, maar zag niks wat echt heel erg leuk was.
Uiteindelijk heb ik ook maar eens geinformeerd naar de penthouses hier in ons condo. Mrs Lim, de makelaar, vertelde dat er wel twee leeg stonden maar dat het ver boven ons budget was. Omdat ik erg nieuwsgierig was, vroeg ik of ik er toch een zou kunnen bekijken, en dat kon. Het penthouse was schitterend, maar inderdaad veel te duur. De vertegenwoordiger van de eigenaar, iemand van het management van dit condo, vertelde dat het andere condo al langer leeg stond en dat die eigenaar al flink was gezakt met zijn vraagprijs. De volgende dag zijn Hugo en ik daar gaan kijken en omdat we het erg graag wilden hebben, deden we een tegenbod, maar niet boven onze vantevoren bepaalde maximum. Tot onze grote verrassing werd het bod de week erna geaccpeteerd, dus per 1 november gaan we verhuizen!
Het penthouse heeft twee verdiepingen. Boven zijn drie slaapkamers, waarvan twee met badkamer, en een aparte douche/wc in de hal. De kamers zijn veel groter dan wat we nu hebben, dus vooral voor bezoekers en voor Lotje is dat goed nieuws!
Beneden is dus nu alleen maar woonruimte, waardoor we er flink op vooruit gaan. Ook de keuken is veel groter, dus dat is prettig. Verder hebben we op elke verdieping een balkon dat twee keer zo groot is als ons huidige balkon. Kortom, we gaan er flink op vooruit!

Tineke, Hugo’s moeder, zag in onze verhuisplannen een mooi excuus om ons (of eigenlijk vooral Lotje :-)) weer een keer op te zoeken, dus zij komt hier de 31e aan om ons te helpen met verhuizen en inrichten. Ook daar verheugen we ons nu dus erg op!
Ondertussen is Liesje nog steeds in Maleisie. Na een week hier is ze een week of twee naar Bali en Java geweest, en na weer een paar dagen hier is ze nu naar Sabah vertrokken. Misschien komt ze nog even hier langs voordat ze weer naar Nederland terug vliegt, maar het reizen bevalt haar zo goed dat ik er maar niet op reken!
Hugo is gisteren vertrokken naar Houston, waar hij voor zijn werk moet zijn. Mijn broer Huibert woont daar ook, en ik hoop dan ook dat ze elkaar daar een keertje zullen treffen. Na Houston vliegt Huug nog door naar Amsterdam, en dan komt hij de 27e weer terug hierheen. Wat zullen Lotje en ik hem gaan missen zeg!

Sinds een paar weken gaan Lotje en ik iedere maandagochtend naar Gymboree. Dat is een soort binnenspeeltuin voor baby’s (oorspronkelijk Amerikaans idee geloof ik). Tussen 11 en 12 kruipt Lotje daar nu samen met een vijftal andere baby’s tegen hellingen op, van hellingen af, door tunnels, en achter ballen aan. Verder worden er veel liedjes gezongen en is het vooral gewoon erg leuk om te zien hoe leuk Lotje het vindt. Laatst zijn we een keer op zondag gegaan, zodat Hugo en Lies mee konden om het ook eens te zien.
Tot mijn grote verbazing belde vorige week de ‘leidster’ van Gymboree op: of ik Lotje niet van de ‘crawlers group’ naar de ‘walkers group’ wilde laten overstappen, want volgens haar was Lotje daar wel al klaar voor. De andere baby’s in die groep zijn weliswaar 10-11 maanden, maar dat was geen probleem.
Alhoewel we natuurlijk best wel weer een beetje vereerd waren, heb ik meteen aangegeven dat ik daar helemaal niks in zag. Lotje kruipt pas een paar weken, en hoewel ze zich inderdaad de hele tijd optrekt en zelfs dan een paar zijwaartse pasjes kan nemen, vind ik het niet nodig om haar nu al te stimuleren om nog meer te kunnen terwijl ze nog geen 7 maanden oud is. Hugo is het daar gelukkig helemaal mee eens. Het is wel typisch voor hier, en voor een Amerikaans bedrijf (met Maleise invloeden). Kinderen worden hier erg hard gedreven om toch maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk te presteren. Wij kijken daar toch wat anders naar, en wij willen dan ook vooral dat Lotje lekker geniet van wat ze wel kan, en dat ze pas een stapje verdere gaat als ze daar zelf aan toe is. Die walkers group die kan wel even wachten.