De kapper

Gisteren ben ik naar de kapper geweest. In Nederland is dat nou niet bepaald een gebeurtenis die zo spannend is dat je er een verhaaltje over zou kunnen schrijven, maar hier is het toch allemaal net iets anders...
De kapper zou om half elf open gaan (ook ander openingstijden dan in Nederland, hier gaat niks voor tienen open). Pushpa, die normaal niet op zaterdag werkt, was gisteren wel gekomen en zij zou op Lotje passen zodat ik lekker even tijd voor mezelf zou hebben. Leve Pushpa!
Ik ging dus om 10.15 hier weg en was iets te vroeg bij de kapper, maar ach, het is hier best lekker weer dus buiten wachten is geen straf ;-).
Een voor een kwamen de kappers en hulpjes aangewandeld, allemaal op hippe gympen (de mannen) of hele mooie slippertjes (de dames). Inmiddels was het kwart voor elf, er zaten 6 personeelsleden op een rijtje voor de deur te wachten, en de man met de sleutel was nergens te bekennen.
Dit is niks bijzonders in Maleisie overigens, het Maleisisch halfuurtje is een gegeven (dat betekent dat het doodnormaal is om minstens een half uur te laat te komen, waar je ook moet zijn). Ik verbaasde me er eerlijk gezegd meer over dat het personeel allemaal wel op tijd gearriveerd was :-).
Maar goed, om 11 uur had ik het toch ook wel een beetje gehad. Op dat moment werd een van de meisjes gebeld op haar mobiel en ze stonden even later allemaal op. Ze liepen naar me toe en vertelden me dat de baas vast zat in het verkeer (jaja) en dat het nog wel een half uur zou duren voordat hij er zou zijn. Zij gingen allemaal dan maar even wat drinken, en vroegen of ik niet met ze mee wilden komen. Ach, dat leek me dan wel een aardig alternatief.
De 4 dames en 2 heren waren allemaal Chinees, op een meisje na, zij was Maleis en dus moslim. Ik kwam naast haar te zitten en we raakten aan de praat. Terwijl haar collega’s zich volpropten met allemaal lokale lekkernijen en drankjes, en ook ik aan een appelsapje zat te lurken, vertelde ze me dat ze zich eigenlijk niet helemaal aan de Ramadan houdt, maar dat ze dat publiekelijk niet kan laten merken. Ze was 25 en afgestudeerd IT specialist, maar ze werkte nu bij de bali van de kapperszaak omdat ze geen werk kon vinden. Haar werk gaf ze als reden dat ze zich niet aan de vastenmaand hield: als ze werkte dan verbruikte ze meer energie en dan kon ze het simpelweg lichamelijk niet volhouden. Op vrije dagen hield ze zich wel aan de regels. “Maar,” zei ze, “ik vind mijn lichaam te belangrijk om er niet naar te luisteren. Allah heeft mij dit lichaam gegeven, en ook Hij zal het belangrijk vinden dat ik dat niet verwaarloos”.
Tsja, daar zit wat in natuurlijk. Maar in het openbaar durfde ze absoluut niks te eten of te drinken. Er loopt namelijk altijd, maar tijdens de Ramadan in het bijzonder, moslimpolitie rond die kijken of de moslims zich wel aan alle geloofsregels houden. Als ze gesnapt zou worden met eten of drinken tijdens de dag, dan zou ze een boete krijgen van 505 Ringgit (dat is ongeveer 100 euro, en een minimum maandsalaris hier!) en ze zou zich moeten gaan verantwoorden bij de islamitische rechtbank, wat een schande zou opleveren voor de hele familie.
Daarna wees ze me op een bordje dat in het restaurant was opgehangen, en vertaalde ze wat er precies stond. Het bordje gaf aan dat er tijdens de Ramadan aan geen enkele Maleier (=moslim) eten of drinken zou worden verkocht. Het meisje legde me uit dat niet alleen de koper strafbaar was namelijk, maar dat ook de restauranthouder een boete zou krijgen als hij gesnapt werd.

Later vertelde ze me nog dat het werk niet de enige reden was van haar zondige gedrag: ze was weliswaar een moslim, maar daar had ze niet voor gekozen. De Maleiers hebben geen vrijheid van godsdienst, ze zijn moslim vanaf hun geboorte. Dit geldt overigens alleen voor Maleiers, niet voor Maleisiers (dat zijn lokalen van Chinese of Indische komaf). Ze legde uit dat ze wel in Allah geloofde, maar dat de meeste jongeren vinden dat de regels van hun geloof niet meer overeen komen met de tijd waarin ze leven. Maar of de regels ooit zullen veranderen?

Maar goed, uiteindelijk kwam de baas om 12 uur aanzetten (!) en kon ik eindelijk geknipt worden. Uit eerdere ervaring had ik al geleerd dat ik direct moest aangeven dat ik mijn haren zelf al gewassen had: de eerste keer dat we daar geknipt werden lieten we wel onze haren daar wassen, en daar waren we ruim een uur mee kwijt. Wassen is hier namelijk niet zoals in Nederland even snel wat shampoo in je haar en dan weer uitspoelen. Nee, hier krijg je er een hele hoofd-, nek- en schoudermassage bij. En hoewel dat erg prettig is, vind ik een uur echt te lang.
Desondanks hebben ze er ruim 2 uur over weten te doen om me te knippen, wat highlights te geven (even mijn grijze haren wegpoetsen ;-)) en te fohnen. Pff wat een lange zit.

Uiteindelijk was ik dus om half drie thuis, met een nieuwe coupe, nieuwe lokale vrienden en wat meer inzichten in de regels van de Ramadan en de problemen die de jongere generatie daarmee heeft. Waar een tripje naar de kapper al niet goed voor is.