Werken en leven in KL

Na ruim een maand in Maleisië begint het leven nu behoorlijk te wennen.
’s Ochtends rond een uur of half negen ga ik op weg naar kantoor. Dat kantoor is in Cyberjaya, zo’n 45 kilometer van huis.
Ik rijd langs Pantai Medical Center, het ziekenhuis waar onze gynaecoloog zit, en ga dan de snelweg op. De meeste snelwegen hier zijn tolwegen. De tol is naar onze maatstaven niet hoog (voor mij 1.80 ringgit heen en 1.80 terug, samen zo’n 75 eurocent). Je kan de tol cash betalen, of met een kaartje, of met een apparaatje (SmartTag) waarvoor je niet eens je raam hoeft open te doen. Raar genoeg betalen de meeste mensen cash (ze vinden het apparaatje te duur) en dus is het bij de tolpoorten vaak erg druk. Na 3 keer in de file voor de tolpoort te hebben gestaan, heb ik direct op de eerste dag dat we de huurauto hadden, zo’n apparaatje gekocht; nou kan ik lekker langs de file scheuren…

De wegen hier zijn redelijk goed (af en toe een hobbeltje of een kuiltje) en meestal kan je redelijk doorrijden. Daarnaast heb ik het geluk om tegen de files in te rijden: ’s ochtends rij ik de stad uit, ’s avonds de stad weer in, en de meeste mensen doen dat andersom. Ik ben dan ook redelijk snel heen en weer (35 tot 45 minuten of zo).

Het werken zelf begint nog pas net te wennen. Op zich was ik al in Nederland begonnen met deze job, en wist ik al grotendeels wat ik zou gaan doen. Maar als je een maal hier bent, kost het toch vrij veel tijd om in je ritme te komen. We moesten tenslotte nog van allerlei op privé-gebied regelen (huis, dokter, auto, bankrekening), maar ook op kantoor ben ik nog niet helemaal ingericht. Ze zijn hier wat ambtelijker dan in Nederland, dus voor alles moet je weer een formuliertje invullen. Het grootste deel heb ik nou, en vooral de echt belangrijke dingen (…) zoals telefoon op kantoor (+60-3-83134821) en mobiel (+60-12-2982730).
Daarnaast heb ik natuurlijk nieuwe collega’s. Ik kende ze al wel (was tenslotte in oktober en november hier ook al geweest), maar dagelijks met ze werken is toch anders. De cultuur verschilt toch behoorlijk van wat we in Europa gewend zijn: men is over het algemeen toch wat rustiger en gereserveerder. Ook blijkt dat men grotendeels volgens raciale scheidingen met elkaar optrekt: de Chinezen gaan met elkaar lunchen, de Maleiers ook, en soms gebeurt het wel eens dat ze allemaal al weg zijn voor dat wij (mijn Poolse collega en ik) dat door hebben. Wat navraag leert dat je echt voor 12 uur moet zeggen dat je mee wilt lunchen, en dan gaan we wel met meer man op stap.

Lunchen is hier (zoals eten in het algemeen) erg belangrijk. Cyberjaya is een beetje een uithoek, dus de keus is niet zo groot als in de stad, maar toch kan je allerlei soorten eten krijgen.
Naast kantoor is een foodcourt, met 3 of 4 verschillende standjes. Bij mijn favoriete standje kan je kiezen uit ongeveer 10 soorten vlees en groenten, voor op je rijst (of nasi goreng). 2 soorten vlees met een soort groenten kost dan 6 ringgit (ongeveer 1.20).
Ietsje verderop is de “streetmall”, hier zitten een aantal restaurantjes waar je voor ongeveer 10 ringgit kan lunchen. Op vrijdag hebben we 2 uur lunchpauze (omdat de moslims dan naar de moskee gaan), en dan gaan we soms uitgebreid chinees lunchen in Dengkil (dorpje ongeveer 15 minuten rijden van kantoor). Daar moet je echt heen met een Chinese collega, want engels spreken ze hier niet. Wel echt waanzinnig lekker eten!
Deze week stond weer eens in het teken van de vrije dagen. Afgelopen vrijdag was het Hari Raya Qurban, een islamitische feestdag ter gelegenheid van de pelgrimstocht naar Mekka, en morgen (dinsdag) is het Thaipusam, een belangrijke Hindu feestdag. Vandaag heb ik ook maar vrijgenomen, zo hebben we ineens een lang weekend van 5 dagen.
Donderdag zijn we weer bij de gynaecoloog geweest. Alles was weer helemaal goed, en hij had de uitslag van het bloedonderzoek van de vorige keer binnen. Rosalie had nu weer een prima aantal rode bloedcellen, dus weer een zorg minder. Verder zijn we na het consult nog even rond gaan kijken in de verschillende afdelingen van het ziekenhuis, om de verloskamers en de gewone kamers te zien. Ziet er allemaal tip top uit, dus ook daar hebben we een goed gevoel over.
Donderdag avond hadden we een etentje met het hele Outpost team van Rosalie, en partners. Weer een flink aantal mensen leren kennen, en erg gezellig.
Vrijdag begon ons lange weekend met uitslapen, en daarna ons eerste echte uitstapje: naar het Lake Gardens park. Dit park ligt midden in KL, redelijk dicht bij ons huis. We zijn hier eerst naar het Butterfly Park geweest. Dit is een klein stukje jungle, met een net er overheen, waar zo’n 6000 vlinders rondvliegen. Daarna hebben we het Bird Park bezocht. Dit is een erg groot park, weer met een net erover, waar allerlei soorten vogels rondlopen en –vliegen. Erg mooi en leuk.
Zaterdag kwamen Oskar en Greta met hun kinderen zwemmen. Heerlijk relax dagje, spelen met hun kinderen, lunchen in het restaurantje naast ons zwembad, en aan het eind van de middag er achter komen dat je toch wel een beetje verbrand bent.
Zondag zijn we voor het eerst echt KL uitgeweest. We gingen al vroeg op stap naar Melaka, een stadje op ongeveer 150 kilometer van KL. Melaka was ooit een belangrijke handelsstad, maar na achtereenvolgens bezet te zijn geweest door de Portugezen, de Nederlanders en de Engelsen, is het een beetje ingeslapen. Nu is het vooral een toeristentrekpleister vanwege de vele verschillende invloeden. Zo heet het stadhuis gewoon ‘Stadhuys’, staat er een Hollandse molen, is er nog een grote oud-Portugees sprekende gemeenschap, en staat er een grote kerk. De rest van de stad is gewoon maleis en chinees, wat wel opvalt is dat er heel veel mooie oude huizen staan. O ja, en als je je auto parkeert voor het politiebureau, en je gooit niet genoeg geld in de meter, krijg je ook hier een bon. Helemaal in Bahasa, dus we begrijpen er niet veel van, en we weten ook nog niet precies hoe we die 30 ringgit moeten betalen, maar daar komen we wel achter…