Casper naar de eerste hulp en Alex naar school!

Ik heb nog steeds last van mijn muisarm, dus ook dit keer een puntsgewijze samenvatting van de afgelopen maand. Er is veel om over te vertellen!

• Op 3 februari is Boris geboren, ons neefje, de zoon van Lies en Joost! Jammer genoeg heeft Hugo hem net niet kunnen ontmoeten; hij hoorde dat Boris was geboren toen hij in de trein zat op weg naar Schiphol. Maar wij waren wel blij om Hugo en papa weer terug te hebben. Lotje was zelfs zo emotioneel toen de taxi hier aankwam, dat ze naar het hek rende, hard ging huilen, en weer terug rende om in mijn armen te vluchten. Echt heel schattig, ze wist niet waar ze het zoeken moest!
• Op zaterdag 6 februari ben ik met een groep Nederlandse mannen en vrouwen een dagje de kinderen uit een groot weeshuis gaan verwennen. Het was heel bijzonder om mee te maken. De mannen gingen met de jongens uit het weeshuis sporten, en wij gingen met de meisjes taarten bakken, sieraden maken en spelletjes doen. Het is een groot weeshuis, voor ‘echte’ wezen en kinderen waarvan de ouders de zorg niet aan kunnen of willen. De jongste bewoner is 1 jaar oud, de oudste al 21. Ik had gerekend op een zware dag, en ik verwachtte een tamelijk erbarmelijke situatie aan te treffen, maar niks was minder waar. Het tehuis (Christelijk) wordt volledig door liefdadigheid gerund, en ziet er goed onderhouden uit. Het is ruim opgezet, de kinderen hebben genoeg te eten, en gaan allemaal naar school (de meesten naar public schools, anderen in het tehuis). Wat me vooral raakte was hoe dankbaar ze allemaal waren om daar te mogen wonen. Ik heb met veel meisjes gesproken, en zonder uitzondering waren ze vrolijk, en optimistisch. Maar los van de materiele zaken, missen ze natuurlijk wel de liefde van (hun) ouders, en persoonlijke aandacht. Ze genoten van alle aandacht die wij ze gaven. Het was een hele speciale dag, waar ik zelf ook weer door ben gegroeid. Voor wie interesse heeft, is hier de website van het weeshuis: http://www.daj.org.my/t1/index.php
• Vanaf 12 februari hadden we een lang weekend ivm Chinees Nieuwjaar (Gong Xi Fa Cai allemaal, een heel gelukkig jaar van de Tijger). We hadden 4 dagen, dus ergens heen vliegen zagen we niet zitten. Dus op naar Kuantan, waar we het altijd heerlijk hebben. Ook deze keer was weer super, met gezellige vrienden uit KL, Marianne en Hans en hun kinderen, en natuurlijk onze vriend Henk Eising die het mooie hotel runt
• Op zondag 21 februari had ik een eendaags hockeytoernooi hier in KL. Erg grappig, we waren daar op uitnodiging, en we bleken de enige blanken te zijn die mee deden. De andere teams bleken regionale teams uit heel Maleisie te zijn. De gemiddelde leeftijd van ons team lag zo’n 15 jaar boven de gemiddelde leeftijd van de andere teams, en wij werden dan ook al snel ‘The Mommy-team’ genoemd door onze behoofddoekte tegenstandsters... We hebben een dappere poging gedaan om te laten zien dat ook moeders kunnen hockeyen, maar tegen 18-jarige regionale teams die 3x per week trainen, waren we toch echt niet opgewassen. Wel veel lol gehad en lekker gespeeld!
• Op 25 februari ben ik met Casper naar de oogarts geweest voor een uitgebreid onderzoek, omdat ik het vermoeden had dat er iets mis was met zijn rechteroog. Alles is getest, van verziendheid tot bijziendheid, kleuren, diepte etc, en alles was ok. Er zijn ook foto’s gemaakt van zijn ogen, en ook die zagen er goed uit. Kortom, er is op het moment niks aan de hand, loos alarm. Omdat de oogarts wel zag wat ik bedoelde, moeten we het wel goed in de gaten houden, en moeten we over een half jaar terug komen voor controle
• De volgende dag zat ik weer met Casper in het ziekenhuis, maar nu bij de eerste hulp! Casper zei opeens, vlak voor het slapen, dat hij iets in zijn neus had gestopt, en dat hij het er niet meer uit kreeg. Ik heb gekeken, maar ik zag niks zitten. Na een kort ‘kruisverhoor’ was ik redelijk overtuigd dat er echt iets in zijn neus zat, en besloot ik direct naar de eerste hulp te rijden (het was al half negen ’s avonds inmiddels), terwijl Hugo bij Alex en Lotje bleef. Om een lang verhaal kort te maken, het heeft 2 dokters en 2 assistenten 45 minuten gekost (en heel veel gereedschap) om uiteindelijk een klein plat rond plastic dingetje uit Casper’s neus te halen. Volgens de arts had het allemaal flink vervelend kunnen aflopen, omdat het door had kunnen schieten naar de hersens... Ik stond te trillen op mijn benen, maar wat waren we blij dat alles zo goed was afgelopen. Casper was de hele tijd ontzettend stoer, heeft helemaal niet gehuild en deed precies wat ik of de dokters hem vroegen!
• Tot slot was gisteren de eerste ‘schooldag’ van Alex! Wat een mijlpaal! Hij gaat vanaf nu 2 ochtenden per week naar hetzelfde schooltje (dagopvang/peuterschool/kleuterschool) als waar Casper zit en Lotje ooit gezeten heeft. Hij huilde hard bij het afscheid, maar het is wel heel goed gegaan. Ik heb zelf 3 uur lang aan de overkant van de straat bij de Starbucks gezeten, al nagelbijtend, haha! Vandaag was zijn 2e dag, en het ging nog veel beter dan gisteren. Wat een stap!