Lotje op de grote school en Casper mist Jojo

Inmiddels heeft Lotje haar eerste week erop zitten op Garden International School. Die eerste week was wel wat rommelig, omdat het allemaal voorzichtig opgebouwd werd.
Op maandag kwamen de ouders met de kleintjes mee, en kregen wij alle regels te horen terwijl de kindjes de klas gingen verkennen. En wat een leuk lokaal! Alles is gloednieuw, overal leuke hoekjes: een blokken- en bouwhoek, een knippen- en plakkenhoek, een tekenhoek, een verkleedhoek, een leeshoek, etc. Erg goed verzorgd allemaal. Het is wel allemaal heel erg georganiseerd, voor nuchtere Hollanders wellicht iets te. Maar ach, is ook wel weer mooi om eens te ervaren hoe het gaat op zo’n school.
Dinsdag had de helft van Lotje’s klas maar les, en woensdag was Lotje weer aan de beurt, al was het maar voor 2 uurtjes. Donderdag en vrijdag had dan de hele klas samen les, ook maar 2 uurtjes overigens. Gisteren heeft ze pas haar eerste ‘echte’ dag gehad, van 8.30 tot 13.00 uur.
Lotje vindt het in elk geval tot nu toe allemaal heel leuk en spannend. De juf, Miss Sarah, is erg gecharmeerd van Lotje en dat helpt natuurlijk ook. Zoals Lotje op het oude schooltje bekend stond als de ‘teacher’s assistant’, is ze dat direct hier ook weer geworden, zo werd mij gisteren verteld... Verbaast me helemaal niks, Lotje is nu eenmaal een lekker extravert en leergierig meisje. O ja, en tot nu toe heeft ze iedere dag een sticker gekregen voor ‘good behaviour’. Dat is ook weer mooi meegenomen!

Casper ging dus vorige week voor het eerst alleen naar school, zonder zijn grote zus. Op zich vond hij dat prima, hij vermaakte zich goed. Door Lotje’s aangepaste schooltijden kon zij iedere keer mee om hem op te halen, en dat vond hij dan wel weer heel erg leuk.
Maar ja, gisteren had Lotje tot 13 uur les, en Casper is al om 12 uur klaar, dus ik kwam hem nu alleen ophalen. Hij was blij als altijd toen hij me zag, vrolijk kreeg ik een knuffel en een boel kusjes.
Maar toen deed ik de autodeur open, om hem te laten instappen. En die auto was leeg. Casper keek meteen sip: “Jojo nou?” (Jojo = Lotje in Casper’s taaltje). Ik legde natuurlijk uit dat Lotje nog op school zat, dat wij alvast lekker naar huis gingen, en dat hij na zijn slaapje weer fijn met Lotje kon spelen. Tijdens het rijden vroeg ik, zoals altijd, wat hij had gedaan op school. Maar het bleef stil.
In de achteruitkijkspiegel zag ik opeens dat Casper met zijn vuistjes in zijn oogjes aan het wrijven was. Ik vroeg of hij moe was. “Nee”, snufte hij toen. “Ben je dan verdrietig?”, vroeg ik, nog steeds niks doorhebbend. Dikke tranen rolde inmiddels over zijn wangetjes, en zijn antwoord was heel zielig: “Jojo... Jojo...”! Mijn hormonale moederhart brak echt spontaan in honderd stukken. Als je lieve kleine mannetje van nog geen 22 maanden moet huilen omdat hij zijn zusje mist, dan doet dat toch echt iets met je! En hoog zwanger zijn helpt dan niet! Het liefst had ik de auto direct in de berm neergezet, en had ik Casper een dikke knuffel gegeven. Maar ik heb toch maar gewoon even geslikt en gewacht tot we thuis waren. Thuis was hij nog steeds verdrietig, het was echt pas weer goed toen hij Lotje zag na zijn slaapje!