Wowo en Pushpa

Afgelopen dinsdag kwam er ’s ochtend iemand langs van Shell Outpost om mij als Shell partner officieel welkom te heten in KL. Het was leuk om voor het eerst iemand op bezoek te hebben. Nadat ik een hoop informatie had gekregen ben ik nog even meegenomen naar Manza, de vereniging voor Australische en Nieuw Zeelandse expats, omdat zij nou eenmaal de beste documentatie hebben over leven in KL. Daar werd ik direct uitgenodigd voor een welkomst-koffieochtend; gewoon om wat mensen te leren kennen, ongeacht of ik nou wel of niet Aussie of Kiwi ben. Ach, waarom ook niet, het is niet zo dat ik nou heel veel andere dingen in mijn agenda heb staan.

Verder ben ik direct gevraagd om maandag de 10e een vergadering van Outpost mee te maken om te kijken of ik dat team zou willen versterken. Outpost is een organisatie binnen Shell die gerund wordt door partners van Shell expats, en die zich primair bezig houdt met de opvang van nieuwe Shellers en hun families. Voordeel van me bij deze club aansluiten is in elk geval dat ik dan wat mensen leer kennen en dat ik snel alle handige weetjes over dit land zal leren, aangezien ik dan opeens een boel inside informatie heb. Ik ga dit dus zeker bekijken.

Vrijdag heb ik twee interviews gehad met mogelijke amah’s (=hulp in huishouding, ook nanny en kok, dus soort superhulp). De eerste was leuk en vast erg goed, maar ik miste een echt klik. En als je weet dat je iemand erg veel uren per week in je huis rond hebt lopen en je zoekt iemand aan wie je je kind wil kunnen toevertrouwen dan heb je in mijn ogen die klik echt nodig. Met de tweede ‘sollicitant’ had ik die klik direct wel. Pushpa, want zo heet ze, is aangeraden door een Nederlands-Belgisch koppel, waar we oud en nieuw hebben gevierd. Pushpa werkt al bij hen twee ochtenden in de week, maar ze wil graag meer werken. Vanaf het moment dat we in ons nieuwe appartement gaan wonen zal Pushpa voor ons komen werken.

Verder hadden we vrijdag een afspraak bij de gynaecoloog, en hier was gelukkig alles weer helemaal in orde. Het schijnt dat ik een beetje laag aantal rode bloedcellen had (althans in september toen dat werd gecontroleerd) dus Dr Choong heeft even opnieuw wat bloed geprikt om te kijken of hier iets veranderd is of dat ik wellicht extra ijzer zal moeten krijgen. Niks om ons zorgen over te maken in elk geval. We zijn erg blij met de gynaecoloog want hij vertelt veel, legt alles uit en we mogen alles vragen.

’s Avonds zijn we in Bangsar (lees: onze nieuwe achtertuin) gaan eten met Douwe en Marianne, een collega van Hugo met zijn vrouw. Ze waren net deze week aangekomen, en Marianne moest nog erg wennen aan de hitte. Het was een erg gezellige avond. Marianne en ik hebben afgesproken om samen aan de cursus Bahasa Malaysia te beginnen om zo de taal onder de knie te krijgen en hopelijk weer wat mensen te leren kennen.

Zaterdag wilden we lekker uitslapen, maar helaas dachten de bouwvakkers voor de deur daar anders over. Zoals elke dag begonnen ze vrolijk om 8.15 te drillen om daar niet meer mee op te houden. Wat zijn we blij dat dit een tijdelijk appartement is en dat we weten dat ons nieuwe appartement geen bouwput voor de deur heeft...
’s Ochtends hebben we ons maar eens bezig gehouden met nadenken over namen voor onze dochter. Voor de erg nieuwsgierigen onder jullie: nee, we zijn er nog lang niet uit, we vinden het een erg lastige opgave. Voorlopig blijft het dus BZN, ofwel Baby Zonder Naam.

Zaterdagmiddag zijn we op autojacht gegaan. Met de gehuurde (rekening Shell) Proton Wira (locaal merk, door ons ook wel Pokemon Wibra genoemd) gingen we op weg naar de straat waar volgens iedereen de meeste tweedehands autoverkopers zitten. Voor mij was dit de eerste keer serieus autorijden in KL (meer verkeer dan hier in Bangsar), wat op zijn zachtst gezegd een hele ervaring was. Maar we hebben het zonder kleerscheuren gehaald, de auto leeft nog en wij vermoeden dat ik niemand heb aangereden.
Hugo had zijn zinnen gezet op een Wowo. Voor de niet-Maleisische lezers heet een dergelijke auto een Volvo, maar dat kunnen ze hier niet uitspreken. Hugo wilde dus een Wowo, liefst een 740. Volgens andere expats zijn Wowo’s namelijk gek genoeg relatief goedkoop hier. Bij de derde dealer zagen we eindelijk wat Wowo’s staan, waaronder een heuse 740 uit 1992. De auto zag er goed uit, onder de motorkap zag het er ook goed uit, de prijs was binnen budget en de airco werkte goed (kwamen we tijdens de testrit achter) dus we hebben maar besloten om deze Wowo te kopen.
De dealer gaat de auto nog helemaal servicen, en hem daarna laten keuren door de AAM (de Maleisische ANWB), maar ergens volgende week kan Hugo hem ophalen.

’s Avonds zijn we naar Chinatown gegaan waar we eerst wat rond hebben gelopen en daarna een hapje hebben gegeten met Hugo’s baas Ferdi, een leuke Fillipino van onze leeftijd. Erg leuk en lekker in Chinatown, maar wel erg druk en zoals te verwachten viel werden wij als bleekneuzen erg veel aangeklampt door allerhande verkopers en andersoortig gespuis.

Al met al was dit weer een zeer nuttige week. Naast een huis en een gynaecoloog hebben we nu dus ook een amah en een auto. Niet slecht als je bekijkt dat we hier pas 3 weken zijn lijkt me.
Komende week hoopt Hugo zijn bankrekening bij de locale bank helemaal rond te hebben zodat we weer een stapje verder zijn in het inburgeringsproces.